از خلال نامه‌های پنج سال پیش

.به خدا که پرنده شدن بهترین اتفاقه. تو همین هفته‎های اخیر که درگیر تصمیم‎گیری برای کار بودم مومن‎تر شدم به‎ش. همکارم به‎م گفته بود به جای این‎که بشینی و صرفن به گزینه‎هات فکر کنی، بشین ببین پنج سال دیگه می‎خوای کجا باشی؟ ببین میم 98 چه شکلیه؟ به خدا که من نشستم و خیلی به‎ش فکر کردم و دیدم که بهترین حالت ممکن اینه که پنج سال دیگه پرنده شده باشم. بعد پرنده شدم و رفتم توی حیاط خونه‎ی مادربزرگم، همون‎جا که پدربزرگم نشسته بود روی پله‎‎ها و داشت شعر می‎خوند و موهای بچه رو می‎بافت. رفتم تو حیاط  مدرسه‎ای که بچه وسطش ایستاده بود و به خاطر نمره‎ی نوزده دیکته‏‎ش مث ابر باهار گریه می‎کرد. رفتم پشت پنجره‎ی اتاقک ته کتابخونه که بچه نشسته بود و شعر می‎خوند. رفتم نشستم رو سکوهای جلوی دانشکده، پیش بچه که رقص فواره‎های توی حوض رو تماشا می‎کرد. رفتم نشستم روی نرده‎های برج ملت، از پشت شیشه بچه رو تماشا کردم که ایستاده بود جلوی قفسه‏‎ی داستان جهان و دستش رو گذاشته بود روی "از غم بال درآوردن". رفتم میدون فاطمی و پابه‎پای بچه تا چارراه اومدم و آواز خوندم.